vrijdag 24 september 2010

Une dame noire

Zo, met alle drukke dagen van het begin van het schooljaar, verbouwingen en mijn huwelijk achter de rug, is het de hoogste tijd geworden dat ik mij weer op mijn borduurwerkje stort, en mijn relaas hierover hier neerschrijf.

Ik heb bezig aan het onderste deel. En dat vind ik meteen ook niet zo heel interessant. Ik moet nu vooral letters borduren en de ruimte tussen die letters invullen met zwart. Heel wat zwart. Massa's zwart. Om zwart voor ogen van te zien! Wat mij dan meteen doet denken aan mijn collectie van films-noir.

Zwarte films? Nou, ongeveer. Een film noir is een misdaadfilm waarin de hoofdpersonages in een nogal depressieve wereld leven. Het is meestal een zwart-wit film waarin de stemming niet bepaald vrolijk is: iedereen is er melancholisch, vervreemd, somber, teleurgesteld, ontgoocheld, pessimistisch, ambigu, corrupt, schuldig en vervuld met paranoia. U merkt het, niet meteen een film waarin Julie Andrews zingt over haar voorliefde voor muziek op een berg in de Alpen!

De vrouwen in een film noir zijn ook geen hyperactieve postulantes die, nadat ze een lastige barones hebben buitengewerkt en een halve klas kinderen blij hebben gemaakt met een garderobe aan speelkledij gerecycleerd uit oude gordijnen, hun roeping vaarwel zeggen en een baron voor het altaar slepen. Neen! Een film noir-dame is bijna altijd een femme fatale! Dit zijn vrouwen die voor niets terugdeinzen om een man aan zich te binden, niet verlegen zijn om enkele wetten te overtreden, hun erotische aantrekkingskracht gebruiken om te manipuleren... U snapt het plaatje.

Joan Crawford (aha, daar is ze terug!) heeft ook in enkele mooie films-noir meegespeeld. Een uitstekend voorbeeld hiervan is "Mildred Pierce". In deze film wordt Joan verlaten door haar echtgenoot (die haar langs alle kanten bedriegt). Joan neemt wraak door een onafhankelijke en succesvolle zakenvrouw te worden, maar haar verwende dochter (echt een rotkind) vindt niets goed aan Joan.

Veda (de filmdochter van Joan) is waarschijnlijk het slechtste kind dat ooit op het witte doek verscheen; ze houdt ervan om te profiteren van haar moeder terwijl ze haar behandelt als de eerste de beste serveuse. En wat nog erger is: ze klaagt constant over de povere decoratiekwaliteiten en de slechte manier van kleden van haar moeder.

Voeg daarbij nog eens een hopeloze echtgenoot, de ultieme dood van haar goede dochter en een moord en je weet wat arme Joan allemaal moet torsen.

Mildred Pierce. Bekijk deze film zeker eens.

Wat ikzelf nog niet heb gezien is de film "Sudden Fear". Een schande en ik schaam me dan ook diep. Ik beloof tegen de volgende keer die film te hebben gezien en dan kan ik er hier over schrijven.

woensdag 8 september 2010

Een teken van leven

Dag iedereen,

Oh jee. Ik schaam me diep want het lijkt er op dat ik velen ongerust maak doordat het een tijdje geleden is dat ik hier nog wat schreef. Maar wees gerust: ik ben springlevend, met de nadruk op 'springen'.

Om de één of andere manier is mijn hele planning overhoop gehaald, heb ik het mega-druk en komt er van borduren helaas niet veel in huis. Hoewel ik snak naar een momentje van rust om nog eens met Joan bezig te zijn. Af en toe kan ik nog eens een steekje zetten, maar dat is dan 's avonds laat en omdat ik dan moe ben, ben ik eigenlijk bang om dan fouten te maken, waardoor ik niet veel kan doen.

Druk dus, maar nog altijd verzot op borduren!

Hoe komt het nu dat ik het zo druk heb? Wel, eerst en vooral is er de opstart van het nieuwe schooljaar. Ik geef geen les, maar ben wel verantwoordelijk voor de personeelszaken. Onze school krijgt pas op het einde van de zomervakantie van het Ministerie te weten hoeveel personeelsleden we mogen inzetten vanaf 1 september. Dus het is dan plannen, cursussen uitschrijven en... personeelsleden zoeken die allen een contract krijgen en waarvoor een heleboel verschillende documenten moeten gemaakt worden (de wereld van de bureaucratie kent voor mij ondertussen geen geheimen meer).

In de eerste week van het nieuwe schooljaar... is de timmerman bij ons thuis langsgekomen met onze nieuwe ramen voorzien van dubbel glas. Dus ja: alles binnenshuis verhuizen en bij het thuiskomen na mijn dagtaak nog heel veel poetsen (puin ruimen eigenlijk). Maar het resultaat is wel prachtig!

En... zaterdag 11 september treden Odje en ik in het huwelijksbootje. We houden het bewust klein, maar toch komt daar toch nog vanalles bij kijken.

Dus vergeef mij, ik beloof binnenkort weer veel te schrijven over mijn borduur-, kook- en andere avonturen. September is nu eventjes druk.

En nu buig ik mij snel weer over mijn tafelschikking, met mijn etiquetteboek naast mij!

liefs,
Stichtingdude