Une dame noire

Zo, met alle drukke dagen van het begin van het schooljaar, verbouwingen en mijn huwelijk achter de rug, is het de hoogste tijd geworden dat ik mij weer op mijn borduurwerkje stort, en mijn relaas hierover hier neerschrijf.

Ik heb bezig aan het onderste deel. En dat vind ik meteen ook niet zo heel interessant. Ik moet nu vooral letters borduren en de ruimte tussen die letters invullen met zwart. Heel wat zwart. Massa's zwart. Om zwart voor ogen van te zien! Wat mij dan meteen doet denken aan mijn collectie van films-noir.

Zwarte films? Nou, ongeveer. Een film noir is een misdaadfilm waarin de hoofdpersonages in een nogal depressieve wereld leven. Het is meestal een zwart-wit film waarin de stemming niet bepaald vrolijk is: iedereen is er melancholisch, vervreemd, somber, teleurgesteld, ontgoocheld, pessimistisch, ambigu, corrupt, schuldig en vervuld met paranoia. U merkt het, niet meteen een film waarin Julie Andrews zingt over haar voorliefde voor muziek op een berg in de Alpen!

De vrouwen in een film noir zijn ook geen hyperactieve postulantes die, nadat ze een lastige barones hebben buitengewerkt en een halve klas kinderen blij hebben gemaakt met een garderobe aan speelkledij gerecycleerd uit oude gordijnen, hun roeping vaarwel zeggen en een baron voor het altaar slepen. Neen! Een film noir-dame is bijna altijd een femme fatale! Dit zijn vrouwen die voor niets terugdeinzen om een man aan zich te binden, niet verlegen zijn om enkele wetten te overtreden, hun erotische aantrekkingskracht gebruiken om te manipuleren... U snapt het plaatje.

Joan Crawford (aha, daar is ze terug!) heeft ook in enkele mooie films-noir meegespeeld. Een uitstekend voorbeeld hiervan is "Mildred Pierce". In deze film wordt Joan verlaten door haar echtgenoot (die haar langs alle kanten bedriegt). Joan neemt wraak door een onafhankelijke en succesvolle zakenvrouw te worden, maar haar verwende dochter (echt een rotkind) vindt niets goed aan Joan.

Veda (de filmdochter van Joan) is waarschijnlijk het slechtste kind dat ooit op het witte doek verscheen; ze houdt ervan om te profiteren van haar moeder terwijl ze haar behandelt als de eerste de beste serveuse. En wat nog erger is: ze klaagt constant over de povere decoratiekwaliteiten en de slechte manier van kleden van haar moeder.

Voeg daarbij nog eens een hopeloze echtgenoot, de ultieme dood van haar goede dochter en een moord en je weet wat arme Joan allemaal moet torsen.

Mildred Pierce. Bekijk deze film zeker eens.

Wat ikzelf nog niet heb gezien is de film "Sudden Fear". Een schande en ik schaam me dan ook diep. Ik beloof tegen de volgende keer die film te hebben gezien en dan kan ik er hier over schrijven.

Een teken van leven

Dag iedereen,

Oh jee. Ik schaam me diep want het lijkt er op dat ik velen ongerust maak doordat het een tijdje geleden is dat ik hier nog wat schreef. Maar wees gerust: ik ben springlevend, met de nadruk op 'springen'.

Om de één of andere manier is mijn hele planning overhoop gehaald, heb ik het mega-druk en komt er van borduren helaas niet veel in huis. Hoewel ik snak naar een momentje van rust om nog eens met Joan bezig te zijn. Af en toe kan ik nog eens een steekje zetten, maar dat is dan 's avonds laat en omdat ik dan moe ben, ben ik eigenlijk bang om dan fouten te maken, waardoor ik niet veel kan doen.

Druk dus, maar nog altijd verzot op borduren!

Hoe komt het nu dat ik het zo druk heb? Wel, eerst en vooral is er de opstart van het nieuwe schooljaar. Ik geef geen les, maar ben wel verantwoordelijk voor de personeelszaken. Onze school krijgt pas op het einde van de zomervakantie van het Ministerie te weten hoeveel personeelsleden we mogen inzetten vanaf 1 september. Dus het is dan plannen, cursussen uitschrijven en... personeelsleden zoeken die allen een contract krijgen en waarvoor een heleboel verschillende documenten moeten gemaakt worden (de wereld van de bureaucratie kent voor mij ondertussen geen geheimen meer).

In de eerste week van het nieuwe schooljaar... is de timmerman bij ons thuis langsgekomen met onze nieuwe ramen voorzien van dubbel glas. Dus ja: alles binnenshuis verhuizen en bij het thuiskomen na mijn dagtaak nog heel veel poetsen (puin ruimen eigenlijk). Maar het resultaat is wel prachtig!

En... zaterdag 11 september treden Odje en ik in het huwelijksbootje. We houden het bewust klein, maar toch komt daar toch nog vanalles bij kijken.

Dus vergeef mij, ik beloof binnenkort weer veel te schrijven over mijn borduur-, kook- en andere avonturen. September is nu eventjes druk.

En nu buig ik mij snel weer over mijn tafelschikking, met mijn etiquetteboek naast mij!

liefs,
Stichtingdude

Sudden Fear (vi) - Vettig worstje

Helaas... al wie bij het lezen van bovenstaande titel al hoopte op een schrijven waarin ik in detail uit de doeken deed hoe erg Joan Crawford verzot was op vettige worstjes, moet ik teleurstellen. Joan Crawford zal ongetwijfeld wel eens een stuk worst hebben gegeten, maar zij was een dame die de voorkeur gaf aan (kort) gegrilde biefstukken, waarvan het binnenste nog bloederig rauw moest zijn. ("Zodat alle vitamines werden bewaard"). Ze was ook heel sportief, ze liep de heuvels in Beverly Hills op en af (op de voet gevolgd door haar meid in de auto), zwom in haar eigen zwembad menige lengtes en elke ochtend nam ze een hete douche en poetste ze haar gezicht met een combinatie van ijswater en pure alcohol. Ze durfde ook wel eens alcohol op een andere manier dan als schoonheidsproduct te gebruiken, maar meestal hield ze het bij een Pepsi. "Een Pepsi???", hoor ik u nu denken.

Inderdaad, een Pepsi. De zoveelste echtgenoot van onze Joan was immers grote directeur van de firma Pepsi & Co, de bekende softdrinkproducent. Het huwelijk was een win-winsituatie. De filmcarrière van Joan zat wat in het slop en ze had dringend behoefte aan een nieuwe manier om geld binnen te rijven. De directeur had behoefte aan een bekend iemand om zijn Pepsi te promoten. En zo geschiedde: Joan kreeg met haar nieuwe echtgenoot toegang tot een levende bankautomaat en Pepsi & Co kreeg toestemming om haar beeltenis te gebruiken om het drankje aan de man te krijgen.

Joan en haar Pepsi-man hadden een gelukkig en intens huwelijksleven. Misschien wel wat té intens want haar echtgenoot legde helaas al snel het loodje. Maar Joan was er de vrouw niet naar om lang te treuren. Na de begrafenis van haar man snelde zij naar de kantoren van Pepsi waar een groepje bestuurders haar wilden bedanken voor bewezen diensten (m.a.w. ze wilden van haar af). Joan dacht daar wel anders over en eiste de voormalige directeurszetel van haar man op (+ zijn salaris). Er werd wat gefronst, er klonk wat gemor, hier en daar viel een lelijk woord, maar men kwam tot een akkoord: Joan kreeg voortaan een levenslange riante toelage van Pepsi & Co.

Maar goed, ik zou het dus over een vettig worstje hebben. Wel, kijk eens goed naar de duim van Joan Crawford die ik net heb geborduurd. Die lijkt volgens mij op zo'n bleek, vettig worstje. Ik hoop nu dat eens de rest te hebben geborduurd, dit minder zal opvallen. Anders kan ik er wel nog iets aan veranderen.

Dit weekend heb ik mij niet de hele tijd zorgen zitten maken over de worstenduim van Joan. Ik trok er met Odje op uit naar Sluis. Een mooi stadje hier vlakbij. We liepen er wat rond, keken eens rond in de winkels, kochten wat toiletproducten en tijdschriften en we aten er lekkere mosselen. Vandaar trokken we naar Knokke op visite bij mijn nicht. Zij houdt er samen met haar man de beste vistraiteurzaak aan de Belgische kust open (tip voor alle lekkerbekken: zoekt u de beste garnaalkroketten, komt de water u in de mond bij de gedachte aan een kom vissoep of heeft u trek in een bordje bisque? Ga dan eens kijken in de Koningslaan in Knokke, u zal er terugkeren!)

In Knokke ging ik kijken naar de plek waar ik 6 jaar lang elke zomer als jobstudent werkte in een primeurzaak. Het was er elke dag hard en lang werken, maar ik heb er heel veel geleerd en heb er heel veel mooie herinneringen aan. Helaas is de zaak nu weg, het gebouw afgebroken en staat er nu een onpersoonlijke flatgebouw. Op de plek waar ik ooit tomaten uitstalde, boontjes afwoog en in het Frans de klanten bediende is nu de garage van het gebouw. Eigenlijk wel een beetje jammer...

Citroentaartje: een zuurzoet tussendoortje

Dat ik nog steeds in vakantie ben, is hier wel goed te merken. Niet dat ik de hele dag lig te luieren, maar er gebeurt namelijk zo goed als niets dat de moeite waard is om over te bloggen.

Of toch? Eergisterenavond zei mijn naailampje "pets" en zat ik plots in het donker te borduren. Ontzettend onhandig! De volgende dag trok ik naar de winkel en tot mijn grote verbazing is het heel moeilijk geworden om nog een gepast gloeilampje te vinden. Ok, ik heb begrepen dat gloeilampen niet zo goed zouden zijn voor het milieu, maar er moet toch wel iets bestaan dat ik in mijn (oud, afgedankt) bureaulampje kan draaien waardoor ik verder kan? Nu, morgen fiets ik eens naar een andere electro-zaak. Hopelijk kunnen ze me daar verder helpen.

En tja, wat doen een mens die niet verder kan borduren? Een taart bakken natuurlijk! Vandaag werd het een citroentaartje. Odje heeft ondertussen bijna alles opgegeten, het is toch zo'n smulpaap!

Ik hoop binnenkort een nieuwe foto van "Sudden Fear" hier te kunnen plaatsen, maar eerst moet ik eens mijn computer updaten. Voor alle zekerheid neem ik eerst een backup en dat duurt een eeuwigheid! Pfff!

Strippen in Middelkerke

Het voorbije weekend bracht ik door aan de Belgische kust, meer bepaald in Middelkerke. Elke zomer is er daar een stripfestival en ik werd uitgenodigd door een bevriend striptekenaar om hem te vergezellen tijdens een signeersessie op het festival. Zo'n kans wou ik natuurlijk niet voorbij laten gaan!

Het stripfestival staat dit jaar in het teken van 65 jaar Suske en Wiske en dat is er ook aan te zien. Bij het binnenkomen van de festivaltent komt je in een doolhof terecht met allemaal spannende taferelen uit de stripverhalen van Suske en Wiske. Achter die doolhof krijg je de kans om strips te kopen en fans kunnen er aan hun favoriete striptekenaar een tekening en handtekening vragen. Voor de allerkleinsten is er een kleurwedstrijd en voor de iets grotere bezoekers een quiz.

Ik mocht een beetje helpen tijdens de signeersessie. De mensen begroeten, hun bonnetje controleren, een praatje maken... Tijdens de pauze maakte ik van de gelegenheid gebruik om eens uit te waaien op de dijk en 's avonds was er nog "Het Gala van het Gouden Potlood" waarbij mijn bevriend striptekenaar de prijs van "Rookie" won (wat zoveel wil zeggen als "Beste Debuut", wat nogal vreemd is aangezien hij al bijna 100 stripverhalen heeft gemaakt)...

Nu, ik heb er echt van genoten, en ook van de lekkere mosselmaaltijd dat ons werd aangeboden. Dus, ben je in de buurt van Middelkerke, ga dan ook eens een kijkje nemen!

Sudden Fear (v) - the Smear

En zo staat Joan haar mond er ook op. Haar lippen zijn nu niet meteen rozerood te noemen, maar eerder gifgroen. Dit past dan ook meteen bij haar vingernagels en het geheel ziet er bij elk kruisje meer en meer angstaanjagend uit.

Aan de mond van Joan Crawford is trouwens nog een verhaal verbonden. Het waren de vroege jaren 1930 en Joan was het beu om steeds maar weer een loltrappende 'flapper' te moeten spelen op het witte doek. 'Flappers' waren jonge vrouwen die korte rokken droegen, hun haar in een bob lieten knippen, naar jazz luisterden en die - voor die tijd - nogal slechte manieren hadden. Ze droegen heel veel oogmake-up, dronken alcohol, rookten en reden met een auto! Schokkend!!

Dus Joan vond het tijd voor een imago-verandering. Ze wou niet langer het stoute meisje zijn maar wel de bevallige dame. Ze schakelde daarom make-upartiest Max Factor in. Hij bestudeerde haar gezicht en zag meteen dat Joan niet het type was om dunne lippen te hebben. Hij negeerde de natuurlijke lipcontouren van haar mond en smeerde (vandaar 'the Smear') gewoon een dikke rechte streep lipstick op haar boven- en onderlip. Joan vond het geweldig en 'the Smear' werd een deel van haar imago. Het publiek volgde het voorbeeld van Joan en smeerde er op los (de dames dus, heren deden dit alleen, thuis, met de gordijnen dicht). Joan wordt nog steeds vaak genoemd als dé reden waarom lipstick sociaal aanvaardbaar werd in het puriteinse Amerika.

Ik heb het gevoel dat ik een beetje door het moeilijkste ben met mijn 'Sudden Fear'. Hoewel... gisteren merkte Odje enthousiast op dat ik nog voor het einde van de vakantie klaar zou zijn... en voegde fijntjes toe dat hij de vakantie van volgend jaar bedoelde!

Stekelbessentaart: zuur en zoet

't Is hier leeg in huis nu dat mijn petekindje en haar grote zus weer opgehaald zijn door hun mama. We hebben samen twee leuke dagen beleefd, vol met gelach, geb(r)abbel, tekenen, kleuren, in de zandbak spelen, naar de bloemetjes kijken, naar de eendjes en zwaantjes zwaaien, diertjes imiteren, naar Wicky de Viking kijken (oooh... jeugdsentiment) en... schoenen kopen!

Helemaal in de stijl van haar mama is mijn petekindje in de zevende hemel wanneer ze nieuwe schoenen kan kopen. Ik nam haar mee naar een kinderschoenenboetiek en ze wist precies wat ze wilde: felroze sandaaltjes in suède met witte zool. Ze wou ze niet meer afdoen en ik vroeg dan maar aan de winkeljuffrouw om haar oude schoenen in de doos te stoppen. Nadat ik had afgerekend wou ik mijn petekindje de schoenwinkel buitenrijden in haar kinderwagen, maar ik stuitte op een zeer luide protestactie van een koopgrage (of beter: krijggrage) peuter. Ze was beslist nog niet klaar met shoppen! Gelukkig kon ik haar omkopen met een Vitabis-koek ;-)

Ja, want we hebben samen ook lekker gesmuld. Ik maakte o.a. een supergemakkelijke stekelbessentaart (stekelbessen met suiker koken, suiker met bloem en boter en amandelpoeder mengen, dit mengsel in kruimeldeeg storten, de uitgelekte stekelbessen er bovenop, het kruimeldeeg wat dichtplooien en bakken maar). Veel sporen van die taart zijn er hier ondertussen niet meer te vinden, wat mij kan doen besluiten dat mijn petekindje en haar grote zus een goede smaak hebben (ofwel zo erg veel honger hadden dat ze alles wilden opeten).

En nu is het hier dus plots weer stil. Ik hoop ze snel terug te zien!

Vlinders rond bloem

Hoogste tijd om nog eens iets te posten! Ik heb mij de voorbije tijd vooral bezig gehouden met de mond van Joan Crawford in 'Sudden Fear' en eigenlijk is er nog niet veel aan te zien, gewoon aparte kruisjes. Van zodra er iets duidelijk op te merken is, laat ik het hier weten.

Maar een post zonder foto? Dat is een beetje sneu. Daarom hier een foto van mijn 'Vlinders rond bloem'. Ik maakte het een tijdje terug en ik ben er nog steeds trots op. De kleurtjes zijn vrolijk en het geheel is sierlijk. Ik borduurde het op een lichtblauwe achtergrond. De inspiratie voor dit werkje vond ik ergens in een tijdschrift, ik denk "Borduurblad". Het geheel werd een kussentje dat nu in de logeerkamer pronkt.

Waar heb ik mij de laatste tijd nog mee bezig gehouden? Ik maak van het ietwat minder warme weer gebruik om hier thuis eens een duchtige grote schoonmaak te houden, doe allerlei dingen die eigenlijk al lang moesten gedaan worden, ga bij vrienden op bezoek, enz... Morgen en dinsdag mag ik op mijn petekindje en haar grote zus passen. Ik heb alvast enkele leuke activiteiten bedacht zodat ze zich niet kunnen vervelen.

Tussendoor ontdekte ik ook nog een nieuwe videoclip van Samantha Fox en Sabrina. Ze zingen samen het liedje "Call Me" van Blondie. Ik vind het wel een leuk nummer, maar of ze er een hit mee zullen scoren?... Nu, voor mij mag het wel! Dus, zet het geluid van uw computer iets harder en brul mee met dit uitstekende dansnummer!

Sudden Fear (iv) - Lettertjes

Zo, na een dagje bekomen van de 'grote' fietstocht georganiseerd door mijn ouders, ben ik hier terug met een nieuw postje. Die fietstocht ging gepaard met bijzonder veel zon en ik had het toch wel wat warm in mijn vestje met lange mouwen (op doktersbevel: mijn huid mag eigenlijk niet in contact komen met de zon), gelukkig waren er af en toe pauzes op leuke terrasjes. Wist je trouwens dat je tijdens de zomer in Brugge elke avond gratis kan genieten van een les in tangodansen? Ik zou dat best graag eens leren, maar dan moet ik eerst een danspartner vinden. Voelt iemand zich geroepen? Verder zou ik graag nog eens het land van de tango bezoeken: Argentinië. Maar dat kost toch wel een aardige duit... Ah, wie weet hé?

Verder kreeg ik vandaag telefoon van mijn petekindje. Zij is net terug van een reisje aan het Como-meer in Italië waar ze is gaan kamperen met haar ouders en haar grote zus. Blijkbaar heeft ze daar net iets te veel met haar papa het wereldkampioenschap voetbal gevolgd in de kantine want ze imiteerde perfect een vuvuzela aan de telefoon: "TOE-OE-OET!!!" klonk het bijzonder luid in mijn oor. Nu, mijn trommelvlies is zich ondertussen aan het herstellen en ik leg alvast mijn oordopjes klaar want nu vrijdag mag ik haar nog eens gaan bezoeken.

Met Joan Crawford gaat ondertussen alles goed. De letters van haar naam staan half op mijn borduurwerkje en ik vind ze eigenlijk wel geslaagd. Joan Crawford heette eigenlijk 'Lucille LeSueur' maar als naam voor een actrice was dit maar niets. 'LeSueur' betekent in het Engels zoveel als 'het riool', en ze was nu niet meteen een rioolactrice. Een lezerswedstrijd in een filmtijdschrift werd uitgeschreven en Lucille werd Joan Crawford.

'Crawford' lees ik op een merkenplaatje van mijn garagepoort, waardoor ik de hoop koester dat mijn auto bijzonder goed wordt bewaakt want volgens Marlene Dietrich had Joan geen handen maar wel klauwen. Hierover is er veel discussie maar ik koester toch een gerust gevoel wanneer ik mijn auto achterlaat bij Crawford. (Over Marlene post ik één van de volgende keren wel nog het één en ander).

Morgen lijkt het terug warm weer te worden. Ik hoop dat iedereen op tijd en stond wat verfrissing kan vinden!

Quiche aux Endives: geen andijvie!

Gisteren dook ik nog eens mijn keuken in met Julia Child. Op het menu: Quiche aux Endives, wat vreemd genoeg een hartige taart is met witlof, en niet met andijvie.
Het bladerdeeg heb ik niet zelf gemaakt, maar wel zelf gekocht en twee keer gebakken (eerst met een laagje bakpapier en droge bonen erin, daarna zonder laagje bonen). Ondertussen het witloof gesmoord. Alles laten afkoelen, het witloof laten uitdruppen... Eieren, room, muskaatnoot, het witloof erbij en dit in de gebakken bladerdeeg storten. Nog wat gemalen gruyère erover, wat boter en een halfuurtje de oven in.
Resultaat: een lekkere taart met witlof dat helemaal niet bitter is, licht en toch vullend.
Het recept kan je vinden in het boek van Julia op pagina 163.

Wat mijn project "Sudden Fear" betreft, gaat het vlot. Ik heb nu het meeste van haar ene hand geborduurd en zit aan de bovenkant van de lettertjes "Joan". Morgen probeer ik er een foto van te posten.

Aan iedereen nog een prettige zondag!

Bloemenkrans

Ik dacht bij mezelf: laat ik nog eens een foto bloggen van een afgewerkt project: de bloemenkrans. Deze borduurde ik op zo'n voorgedrukte lap en dat ging best snel. Maar ik werk toch liever niet op iets wat voorgedrukt is, zo blijft het spannend!

Brrr, ik heb het wat koud vandaag, ik heb zelfs een trui aangetrokken. Eerst te warm, dan te koud, is dit nu een typische zomer?

Straks ga ik shoppen met Odje en vanavond maak ik rog klaar ("roggevlerken" heet dat hier). Met gebakken komkommer en puree. Mmm!

Sudden Fear (iii) - Grote handen

Mijn werk aan de handen van Joan Crawford schiet niet erg op. Dat heeft drie redenen:

1) Ik ben in vakantie, de stress van het werk is weg en ik heb niet meteen nood aan de rust die borduren mij geeft.

2) Ik ben in vakantie en doe nu klusjes die al lang nodig zijn: keukenkastjes uitwassen, mijn houten terras schuren (met bleekwater, in de blakende zon... ik denk dat ik nu wel half vergiftigd ben van de opstijgende dampen, maar goed het terras is weer proper).

3) Joan Crawford heeft grote handen. Enorm grote handen, echte kolenschoppen! Ocharme diegene die ooit een pandoering van haar kreeg!

Ok, een kort postje deze keer, maar veel heb ik niet te schrijven vandaag.

Salade Niçoise: nie zwanzen hé

Zoals ik hier al eerder blogde, sta ik graag eens in de keuken om er de chefkok uit te hangen, terwijl Julia Child over mijn schouder toekijkt en mij aanwijzingen toefluistert vanuit haar kookboek.

Vandaag stond er Salade Niçoise (of Mediterrane gemengde salade) op het menu. Deze sla vraagt eigenlijk best wel wat werk, maar het resultaat is heel lekker op een zomerse avond. Ik blancheerde boontjes, maakte vinaigrette, bereidde aardappelsla, kookte eieren, enz... Ik schikte sla langs de rand van de slakom, legde de aardappelen in het midden, garneerde met bonen en tomaten, en schikte er sierlijk (jawel, "sierlijk"! Dat moet van Julia) al de rest op (tonijn, ansjovis, kruiden). De zwarte olijven hield ik wel achterwege want Odje heeft daar een gruwel aan.

Gelukkig gruwde hij niet van de salade. 't Was echt lekker!

Honger gekregen? Het recept vindt je op pagina 213 van Julia's kookboek.

Bon Appétit!

Op de collegadag in Oostende...

... was het vandaag bijzonder warm, maar ik heb wel genoten om eens met de collega's iets anders te kunnen doen dan werken!

Na een begeleide stadswandeling (onder de brandende zon, oempf!) kregen we een aperitief van allemaal lokale vishapjes met wijn (wat hadden we dorst, slurp!). De toon was gezet en we genoten van een lekkere vislunch in dit mooi ogende restaurant (iedereen had grote honger, mjam).

Het was fijn zitten in het restaurant, praten met collega's die je anders nooit echt kan spreken door tijdsgebrek, mensen op een andere manier leren kennen... Gewoon genieten.

Na de middag mochten we kiezen: ofwel in zee springen (wat enkele collega's onmiddellijk naar de toiletten deed spurten om er alvast hun badkostuum aan te doen), of een bezoek aan een tentoonstelling over het zoveel jaren bestaan van de kusttram (euhm, interessant...). Doordat de zon en ik niet meteen de beste vrienden zijn (zonne-allergie) deed ik voor één keer verstandig en koos ik voor de tram.

Nou ja, het viel eigenlijk nog mee: antieke foto's van trams en antieke foto's van mensen op trams en antieke foto's van mensen die rijden met trams met mensen op.... Verder stond er nog een echt tramstel dat ooit van onze koninklijke familie was (je kon er niet in, het deurtje was dicht, ik heb het geprobeerd) en er was nog een enquête over het toekomstige design van nieuwe trams.

Weinig trammelant dus.

Daarna nog een wandelingetje (in de schaduw door langs de gevels te sluipen!) met enkele collega's, om af te sluiten met een ijsje.

Tijdens de lunch vertelde één van mijn collega's een zeer grappig verhaal en ik moet er nog steeds om lachen. Het was ergens eind jaren 1970, ze was nogal hoogzwanger van haar eerste kind en ging met manlief op reis naar het zuiden van Frankrijk. Ze hadden er een stacaravan gehuurd. Na lange uren rijden in een volgeladen krap autootje in een helse hitte kwamen ze eindelijk aan... om er te ontdekken dat er een fout was gebeurd en er helemaal geen stacaravan meer vrij was.

De eigenaar van de camping had echter een groot hart, en nog veel meer medelijden met die arme, oververhitte, snikkende, roodaangelopen en olifantachtige zwangere jongedame dat hij meteen voor een oplossing zorgde. Ze mochten gebruik maken van een chalet op een ander kampeerterrein van hem. Addertje onder het gras: dit was dan wel op een terrein bestemd voor naturisten.

Wat doe je in zo'n geval? Ervoor gaan natuurlijk, nadat ze de toestemming hadden gekregen om toch een shirtje te mogen dragen (omdat alle chaletjes ver uit elkaar lagen en er hen eigenlijk niemand zou zien).

Nou ja, ze genoten van de laatste uren van hun eerste echte vakantiedag en de volgende morgen (na te hebben uitgeslapen) trok mijn collega een nachthemdje aan (maat XXL-tent) en ging ze op pad naar de super op het terrein. Helaas had ze vergeten om slippers aan te doen en ze moest over een paadje van scherpe keitjes lopen (die ondertussen al goed hadden liggen bakken onder de zon). Mijn collega is echter volhardend. Ze klemde haar boodschappentas onder haar arm en strompelde verder, terwijl ze af en toe pijnkreetjes piepte. Ze liet echter een grote gil horen toen er opeens van achter een bosje een hele erge blote naakte man opdook. Hij wilde haar tegenhouden en riep haar iets toe in een vreemde taal. Mijn collega zette het op een lopen en gilde het uit tot ze aan de naturistensuper kwam, met die man zonder kleren nog steeds in haar kie(ze)lzog.

Mijn collega sprong zowat in de armen van de eerste beste vrouw die ze zag (die trouwens ook naakt was, maar het was een vrouw, geen man... dus dat was niet erg). Na wat gesus en wat over en heen gepraat met de achtervolger bleek hij echter helemaal geen aanrander te zijn.

De man had mijn collega vanuit zijn hutje zien voorbij komen en had meteen medelijden gekregen met dat jonge, bolronde vrouwtje dat met een verbeten gezicht op blote voeten die scherpe stenen trotseerde. Als een echte heer had hij een paar slippers van zijn vrouw genomen om die aan mijn collega te geven...

Mijn collega legt nu nog steeds eerst een paar slippers in haar koffer wanneer ze zich klaarmaakt om op reis te gaan. Een heel verhaal. Maar ik moet er nog steeds om lachen.

Prettig weekend!

Sudden Fear (ii) - Waar zijn die handjes?

Ik ben nu bezig aan de handen van Joan Crawford. Ik dacht eerst dat ik een akelige fout had gemaakt want volgens mijn plannetje moeten de nagels in een soort van bruin/groen/geel geborduurd worden, terwijl haar nagels op mijn voorbeeldprentje in het rood zijn gelakt... Dat dacht ik toch tot ik beter ging kijken: haar nagels zijn inderdaad niet echt rood te noemen maar eerder een soort van vreemd groen. Oef!!

Vandaag zat ik in Oostende om te werken en het was daar een stuk frisser en aangenamer dan in Brugge. Amai, ik beklaag die mensen in het binnenland! Vrijdag zit ik nog eens in Oostende, op teambuilding met alle collega's. Dat wordt genieten!!

Groetjes,

Koken met Julia Child

Zag er iemand de film "Julie and Julia"? De film is gebaseerd op het ware verhaal van Julie Powell. Zij is haar suffe kantoorbaantje meer dan beu en zoekt een uitlaatklep. Ze besluit een wedstrijd met zichzelf aan te gaan door alle recepten (meer dan 600!) uit het kookboek van Julia Child te maken en ze houdt er een blog over bij waar ze schrijft over haar culinaire blunders en successen. Haar culiblog wordt een groot succes. Daarnaast zie je ook fragmenten uit het leven van de nogal gekke Julia Child en kom je te weten hoe zij leerde koken en er een kookboek over schreef. In de film schitteren Meryl Streep en Amy Adams als Julia Child en Julie Powell.

Na het zien van deze film besloot ik om ook het kookboek van Julia Child aan te schaffen "Mastering the Art of French Cuisine" en nu en dan maak ik er een recept uit klaar. Die recepten zijn meestal niet gemakkelijk en vragen toch wat tijd en handarbeid. Maar het resultaat is altijd verrukkelijk.

Nu ben ik klaar met het lezen van het boek "Julie and Julia", waarin ik nog meer kwam te weten dan wat ik in de film zag. Julie Powell komt nu en dan toch wel wat grof over en ik weet nog steeds niet hoe zij erin slaagde om met haar doordeweekse loon al die dure ingrediënten te kopen, die je meestal slechts in speciaalzaken kan terugvinden. Maar er staan ook grappige dingen in zoals wanneer haar vriend opmerkt dat ze binnenkort zelfs zonder problemen een puppy zal kunnen fileren (nadat ze met heel veel moeite een kreeft om zeep heeft geholpen). Een leuk boek dus, maar mij zal je niet zo snel een kreeft zien klaarmaken, ik werk liever met groenten of gebak.

Zo, ik wou dit even kwijt.

Prettige avond en voor wie nog moet eten: Bon Appétit!

Zoals beloofd: de foto van mijn eerste borduurwerkje...

... heb ik netjes ingescand om hier te kunnen tonen. Ik moet ongeveer acht jaar geweest zijn toen ik deze paashaas/konijn met wortel borduurde. Wat er nadien mee is gebeurd, weet ik echt niet meer.

Ik vond het vandaag al heel leuk om hier op mijn blog enkele reacties te mogen lezen. Fijn om 'verwante' zielen te mogen begroeten, zo ook Amarins die nog maar net haar nieuwe pronkstuk heeft ingelijst. Ga hier maar eens kijken!

Leuke dag gehad iedereen? Ik heb vandaag iedereen ontslagen en dat is niet zo'n leuk gevoel. Ik werk op de personeelsdienst van een school en de leerkrachten worden net voor het begin van de schoolvakantie ontslagen om ze dan (in het beste geval) weer vanaf september in dienst te nemen. Velen onder hen zijn deze situatie al gewend, maar ik voel me er toch telkens niet zo lekker bij. Ik wens hen toch allemaal een superleuke zomer toe.

Net zoals de lezers hier! Geniet van het weer en blijf borduren!

De Progress bar

is geen futuristisch cafeetje, maar een balk die toont hoe ver je al aan je werkstuk zit. Dankzij de uitleg op de leuke blog van Esther en de hulp van Odje heb ik die kunnen installeren. Esther zit trouwens in een kwelmoment met haar Fall Fairy. Niet opgeven meid, binnenkort wordt het leuker!

Verder ging ik vandaag kijken naar de film "Prince of Persia" in een zowat leeg bioscoopcomplex. Jeetje, wat vond ik die film saai. Gaap!

Ik ga nog wat anders doen. Fijn weekend iedereen!

Nieuwe links (1)

Geen nieuwe blog zonder link...

Miriam is ongetwijfeld een zeer leuke dame en ze is creatief enorm getalenteerd. Haar blog is de inspiratiebron voor mijn blog. Bedankt Miriam, ik geniet enorm van je blog!

Sudden Fear (i)

Ik kan mij nog vaag herinneren dat ik op mijn achtste ooit eens een paashaasje heb geborduurd op zo'n voorgedrukte naailap. (Ja, ik ken die borduurtermen nog niet zo goed, laat mij maar weten als ik flater sla). Nu, mijn paashaas dus. Ik moet nog ergens een foto liggen hebben waarop ik poseer met mijn paashaas. Herinner mij er aan dat ik die eens post.

Wat er ondertussen met mijn paashaas is gebeurd, weet ik niet, maar een paar jaar geleden was ik aan het shoppen in de Colruyt en ik vond er in de afprijsbak een kinderborduursetje van een hobbelpaardje. Een uurtje later zat ik lustig te borduren... Mensen in mijn omgeving dachten al meteen dat ik nu toch wel helemaal gek was geworden... Ik heb mij er lekker niets van aangetrokken en nu prijkt mijn hobbelpaardje in een mooi lijstje in mijn logeerkamer.

Het volgende project was een bloemenkrans (voorgedrukt). Ik weet nog dat mijn moeder onaangekondigd op visite kwam en mij zag borduren... Eerst reageerde ze ontzet en moest ze zich hijgend aan de trapleuning vasthouden. Twee seconden later was ze al bezig mij nuttige borduurtips aan het geven. (Vreemd, ik kan mij niet herinneren dat ik mijn moeder ooit zag borduren. Ze heeft ooit eens een kabeltrui voor mij gebreid, in zware katoen. Toen ik die aantrok, kwam de onderrand tot aan mijn knieën en de trui was ook enorm zwaar. Nou ja, ik die mijn moeder natuurlijk bovenal innig bemin, trok die trui aan om naar school te gaan. 's Avond stonden er striemen in mijn schouders door het gewicht van die trui... Ik heb mijn moeder nooit meer zien breien...)

Maar genoeg over mijn moeder (alhoewel, ze komt wel eens terug in een volgende post). Mijn bloemenkrans hangt dus ook in mijn logeerkamer (misschien dé reden waarom ik weinig logees heb). Volgende project werd een kussen met een patroon van "vlinders rond een bloem" dat ik terugvond in 'Borduurblad'.

Daarna vond ik mij sterk genoeg om te beginnen aan een patroon van 'drie katten die likkebaardend gluren naar uitgehongerde mussen in de sneeuw' (of zoiets). Enorm lang heb ik hier aan bezig geweest, vooral omdat ik de draden uit verschillende klosjes moest mengen. Het was zo'n borduurpakket met alles erop en eraan en ik kwam natuurlijk garen te kort. In de borduurwinkel vertelde men mij dat ik moest schrijven naar de fabrikant om extra garen te kunnen aankopen. Ik heb toen een zielige smeekbede gemaild naar Amerika en een paar dagen later zat er in mijn brievenbus een envelop met extra garen, zomaar gratis. (Dankuwel Amerikaanse begripvolle borduurkenner!). Met veel gezucht hebben ik die ellendige katten en hun prooien uiteindelijk klaargekregen (wat is dat trouwens met die Franse knoop? je draad een paar keer om je naald draaien en dan in het midden mikken? dat lukt mij dus niet! ik kreeg er enkel een Franse colère van en maakte er dan maar een soort van knopen van) om meteen aan iets luchtiger te beginnen: een ABC-kussen. (Die katten moeten trouwens nog ingelijst worden, het ABC-kussen ligt in mijn leeszetel).

Tussendoor maakte ik ook nog een piepklein sprookjeskasteel-bladwijzer als verjaardagscadeautje voor mijn beste vriend en een piepklein kussentje voor mijn jarige oma. (Waar ze trouwens heel blij mee was en dat nu een ereplaats heeft op haar fauteuil).

En nu ben ik dus Joan Crawford aan het borduren. (Ken je Joan Crawford niet? Klik dan hier.) Natuurlijk niet de pittige tante zelf (mijn lievelingsactrice) maar wel een filmposter van haar. Ik struinde eerst het internet af en vond bovenstaande filmposter. Ik heb die toen bewerkt door er de overbodige tekst af te halen waardoor ik tot dit resultaat kwam:

Die prent haalde ik dan door mijn MacStitch-computerborduurprogramma. Dit ben ik dus nu aan het borduren (volgende keer probeer ik die 'vooruitgangsbalk te installeren). Ik heb het geluk om hier om de hoek een kleine maar fijne naaiwinkel te hebben met een hele lieve winkelmevrouw die me al veel goede raad heeft gegeven. Ze vond mijn Sudden Fear-project op z'n minst nogal melagomaan, maar ik moet zeggen: ik vind het wel fijn borduren. Eerst heb ik mijn borduurlap afgeboord met een restje garen om er vervolgens om de 10 x 10 kruisjes een rood kruisje te zetten. Dagen ben ik hiermee bezig geweest, rood kruis hier, rood kruis daar. Ik voelde mij als een vrijwilliger bij deze hulporganisatie en mijn omgeving dacht dat ik met iets conceptueel bezig was.

Niet dus... Ondertussen staat Joan haar bovenkant er volledig op. Waarschijnlijk zal het eindresultaat een lijst worden waarvan kleine kinderen bij het zien ervan uit pure angst in hun broek plassen en weigeren om ooit nog maar een voet in mijn huis te zetten, maar ik ben tevreden met wat ik ondertussen heb geborduurd.

Reacties? Graag!
Aanmoedigingen? Nog grager!

Laat ik maar eens beginnen...

... met een leuk liedje. Een vriend van mij postte deze remix op zijn Facebook. Ik ben er dol op en kan niet stoppen met er naar te luisteren. Hebben jullie dat ook dat als jullie een liedje leuk vinden, dat jullie er dan 100 keer na elkaar naar luisteren?



Abba is trouwens altijd goed. Altijd!