vrijdag 24 september 2010

Une dame noire

Zo, met alle drukke dagen van het begin van het schooljaar, verbouwingen en mijn huwelijk achter de rug, is het de hoogste tijd geworden dat ik mij weer op mijn borduurwerkje stort, en mijn relaas hierover hier neerschrijf.

Ik heb bezig aan het onderste deel. En dat vind ik meteen ook niet zo heel interessant. Ik moet nu vooral letters borduren en de ruimte tussen die letters invullen met zwart. Heel wat zwart. Massa's zwart. Om zwart voor ogen van te zien! Wat mij dan meteen doet denken aan mijn collectie van films-noir.

Zwarte films? Nou, ongeveer. Een film noir is een misdaadfilm waarin de hoofdpersonages in een nogal depressieve wereld leven. Het is meestal een zwart-wit film waarin de stemming niet bepaald vrolijk is: iedereen is er melancholisch, vervreemd, somber, teleurgesteld, ontgoocheld, pessimistisch, ambigu, corrupt, schuldig en vervuld met paranoia. U merkt het, niet meteen een film waarin Julie Andrews zingt over haar voorliefde voor muziek op een berg in de Alpen!

De vrouwen in een film noir zijn ook geen hyperactieve postulantes die, nadat ze een lastige barones hebben buitengewerkt en een halve klas kinderen blij hebben gemaakt met een garderobe aan speelkledij gerecycleerd uit oude gordijnen, hun roeping vaarwel zeggen en een baron voor het altaar slepen. Neen! Een film noir-dame is bijna altijd een femme fatale! Dit zijn vrouwen die voor niets terugdeinzen om een man aan zich te binden, niet verlegen zijn om enkele wetten te overtreden, hun erotische aantrekkingskracht gebruiken om te manipuleren... U snapt het plaatje.

Joan Crawford (aha, daar is ze terug!) heeft ook in enkele mooie films-noir meegespeeld. Een uitstekend voorbeeld hiervan is "Mildred Pierce". In deze film wordt Joan verlaten door haar echtgenoot (die haar langs alle kanten bedriegt). Joan neemt wraak door een onafhankelijke en succesvolle zakenvrouw te worden, maar haar verwende dochter (echt een rotkind) vindt niets goed aan Joan.

Veda (de filmdochter van Joan) is waarschijnlijk het slechtste kind dat ooit op het witte doek verscheen; ze houdt ervan om te profiteren van haar moeder terwijl ze haar behandelt als de eerste de beste serveuse. En wat nog erger is: ze klaagt constant over de povere decoratiekwaliteiten en de slechte manier van kleden van haar moeder.

Voeg daarbij nog eens een hopeloze echtgenoot, de ultieme dood van haar goede dochter en een moord en je weet wat arme Joan allemaal moet torsen.

Mildred Pierce. Bekijk deze film zeker eens.

Wat ikzelf nog niet heb gezien is de film "Sudden Fear". Een schande en ik schaam me dan ook diep. Ik beloof tegen de volgende keer die film te hebben gezien en dan kan ik er hier over schrijven.

woensdag 8 september 2010

Een teken van leven

Dag iedereen,

Oh jee. Ik schaam me diep want het lijkt er op dat ik velen ongerust maak doordat het een tijdje geleden is dat ik hier nog wat schreef. Maar wees gerust: ik ben springlevend, met de nadruk op 'springen'.

Om de één of andere manier is mijn hele planning overhoop gehaald, heb ik het mega-druk en komt er van borduren helaas niet veel in huis. Hoewel ik snak naar een momentje van rust om nog eens met Joan bezig te zijn. Af en toe kan ik nog eens een steekje zetten, maar dat is dan 's avonds laat en omdat ik dan moe ben, ben ik eigenlijk bang om dan fouten te maken, waardoor ik niet veel kan doen.

Druk dus, maar nog altijd verzot op borduren!

Hoe komt het nu dat ik het zo druk heb? Wel, eerst en vooral is er de opstart van het nieuwe schooljaar. Ik geef geen les, maar ben wel verantwoordelijk voor de personeelszaken. Onze school krijgt pas op het einde van de zomervakantie van het Ministerie te weten hoeveel personeelsleden we mogen inzetten vanaf 1 september. Dus het is dan plannen, cursussen uitschrijven en... personeelsleden zoeken die allen een contract krijgen en waarvoor een heleboel verschillende documenten moeten gemaakt worden (de wereld van de bureaucratie kent voor mij ondertussen geen geheimen meer).

In de eerste week van het nieuwe schooljaar... is de timmerman bij ons thuis langsgekomen met onze nieuwe ramen voorzien van dubbel glas. Dus ja: alles binnenshuis verhuizen en bij het thuiskomen na mijn dagtaak nog heel veel poetsen (puin ruimen eigenlijk). Maar het resultaat is wel prachtig!

En... zaterdag 11 september treden Odje en ik in het huwelijksbootje. We houden het bewust klein, maar toch komt daar toch nog vanalles bij kijken.

Dus vergeef mij, ik beloof binnenkort weer veel te schrijven over mijn borduur-, kook- en andere avonturen. September is nu eventjes druk.

En nu buig ik mij snel weer over mijn tafelschikking, met mijn etiquetteboek naast mij!

liefs,
Stichtingdude

zondag 15 augustus 2010

Sudden Fear (vi) - Vettig worstje

Helaas... al wie bij het lezen van bovenstaande titel al hoopte op een schrijven waarin ik in detail uit de doeken deed hoe erg Joan Crawford verzot was op vettige worstjes, moet ik teleurstellen. Joan Crawford zal ongetwijfeld wel eens een stuk worst hebben gegeten, maar zij was een dame die de voorkeur gaf aan (kort) gegrilde biefstukken, waarvan het binnenste nog bloederig rauw moest zijn. ("Zodat alle vitamines werden bewaard"). Ze was ook heel sportief, ze liep de heuvels in Beverly Hills op en af (op de voet gevolgd door haar meid in de auto), zwom in haar eigen zwembad menige lengtes en elke ochtend nam ze een hete douche en poetste ze haar gezicht met een combinatie van ijswater en pure alcohol. Ze durfde ook wel eens alcohol op een andere manier dan als schoonheidsproduct te gebruiken, maar meestal hield ze het bij een Pepsi. "Een Pepsi???", hoor ik u nu denken.

Inderdaad, een Pepsi. De zoveelste echtgenoot van onze Joan was immers grote directeur van de firma Pepsi & Co, de bekende softdrinkproducent. Het huwelijk was een win-winsituatie. De filmcarrière van Joan zat wat in het slop en ze had dringend behoefte aan een nieuwe manier om geld binnen te rijven. De directeur had behoefte aan een bekend iemand om zijn Pepsi te promoten. En zo geschiedde: Joan kreeg met haar nieuwe echtgenoot toegang tot een levende bankautomaat en Pepsi & Co kreeg toestemming om haar beeltenis te gebruiken om het drankje aan de man te krijgen.

Joan en haar Pepsi-man hadden een gelukkig en intens huwelijksleven. Misschien wel wat té intens want haar echtgenoot legde helaas al snel het loodje. Maar Joan was er de vrouw niet naar om lang te treuren. Na de begrafenis van haar man snelde zij naar de kantoren van Pepsi waar een groepje bestuurders haar wilden bedanken voor bewezen diensten (m.a.w. ze wilden van haar af). Joan dacht daar wel anders over en eiste de voormalige directeurszetel van haar man op (+ zijn salaris). Er werd wat gefronst, er klonk wat gemor, hier en daar viel een lelijk woord, maar men kwam tot een akkoord: Joan kreeg voortaan een levenslange riante toelage van Pepsi & Co.

Maar goed, ik zou het dus over een vettig worstje hebben. Wel, kijk eens goed naar de duim van Joan Crawford die ik net heb geborduurd. Die lijkt volgens mij op zo'n bleek, vettig worstje. Ik hoop nu dat eens de rest te hebben geborduurd, dit minder zal opvallen. Anders kan ik er wel nog iets aan veranderen.

Dit weekend heb ik mij niet de hele tijd zorgen zitten maken over de worstenduim van Joan. Ik trok er met Odje op uit naar Sluis. Een mooi stadje hier vlakbij. We liepen er wat rond, keken eens rond in de winkels, kochten wat toiletproducten en tijdschriften en we aten er lekkere mosselen. Vandaar trokken we naar Knokke op visite bij mijn nicht. Zij houdt er samen met haar man de beste vistraiteurzaak aan de Belgische kust open (tip voor alle lekkerbekken: zoekt u de beste garnaalkroketten, komt de water u in de mond bij de gedachte aan een kom vissoep of heeft u trek in een bordje bisque? Ga dan eens kijken in de Koningslaan in Knokke, u zal er terugkeren!)

In Knokke ging ik kijken naar de plek waar ik 6 jaar lang elke zomer als jobstudent werkte in een primeurzaak. Het was er elke dag hard en lang werken, maar ik heb er heel veel geleerd en heb er heel veel mooie herinneringen aan. Helaas is de zaak nu weg, het gebouw afgebroken en staat er nu een onpersoonlijke flatgebouw. Op de plek waar ik ooit tomaten uitstalde, boontjes afwoog en in het Frans de klanten bediende is nu de garage van het gebouw. Eigenlijk wel een beetje jammer...

woensdag 11 augustus 2010

Citroentaartje: een zuurzoet tussendoortje

Dat ik nog steeds in vakantie ben, is hier wel goed te merken. Niet dat ik de hele dag lig te luieren, maar er gebeurt namelijk zo goed als niets dat de moeite waard is om over te bloggen.

Of toch? Eergisterenavond zei mijn naailampje "pets" en zat ik plots in het donker te borduren. Ontzettend onhandig! De volgende dag trok ik naar de winkel en tot mijn grote verbazing is het heel moeilijk geworden om nog een gepast gloeilampje te vinden. Ok, ik heb begrepen dat gloeilampen niet zo goed zouden zijn voor het milieu, maar er moet toch wel iets bestaan dat ik in mijn (oud, afgedankt) bureaulampje kan draaien waardoor ik verder kan? Nu, morgen fiets ik eens naar een andere electro-zaak. Hopelijk kunnen ze me daar verder helpen.

En tja, wat doen een mens die niet verder kan borduren? Een taart bakken natuurlijk! Vandaag werd het een citroentaartje. Odje heeft ondertussen bijna alles opgegeten, het is toch zo'n smulpaap!

Ik hoop binnenkort een nieuwe foto van "Sudden Fear" hier te kunnen plaatsen, maar eerst moet ik eens mijn computer updaten. Voor alle zekerheid neem ik eerst een backup en dat duurt een eeuwigheid! Pfff!

woensdag 4 augustus 2010

Strippen in Middelkerke

Het voorbije weekend bracht ik door aan de Belgische kust, meer bepaald in Middelkerke. Elke zomer is er daar een stripfestival en ik werd uitgenodigd door een bevriend striptekenaar om hem te vergezellen tijdens een signeersessie op het festival. Zo'n kans wou ik natuurlijk niet voorbij laten gaan!

Het stripfestival staat dit jaar in het teken van 65 jaar Suske en Wiske en dat is er ook aan te zien. Bij het binnenkomen van de festivaltent komt je in een doolhof terecht met allemaal spannende taferelen uit de stripverhalen van Suske en Wiske. Achter die doolhof krijg je de kans om strips te kopen en fans kunnen er aan hun favoriete striptekenaar een tekening en handtekening vragen. Voor de allerkleinsten is er een kleurwedstrijd en voor de iets grotere bezoekers een quiz.

Ik mocht een beetje helpen tijdens de signeersessie. De mensen begroeten, hun bonnetje controleren, een praatje maken... Tijdens de pauze maakte ik van de gelegenheid gebruik om eens uit te waaien op de dijk en 's avonds was er nog "Het Gala van het Gouden Potlood" waarbij mijn bevriend striptekenaar de prijs van "Rookie" won (wat zoveel wil zeggen als "Beste Debuut", wat nogal vreemd is aangezien hij al bijna 100 stripverhalen heeft gemaakt)...

Nu, ik heb er echt van genoten, en ook van de lekkere mosselmaaltijd dat ons werd aangeboden. Dus, ben je in de buurt van Middelkerke, ga dan ook eens een kijkje nemen!

donderdag 29 juli 2010

Sudden Fear (v) - the Smear

En zo staat Joan haar mond er ook op. Haar lippen zijn nu niet meteen rozerood te noemen, maar eerder gifgroen. Dit past dan ook meteen bij haar vingernagels en het geheel ziet er bij elk kruisje meer en meer angstaanjagend uit.

Aan de mond van Joan Crawford is trouwens nog een verhaal verbonden. Het waren de vroege jaren 1930 en Joan was het beu om steeds maar weer een loltrappende 'flapper' te moeten spelen op het witte doek. 'Flappers' waren jonge vrouwen die korte rokken droegen, hun haar in een bob lieten knippen, naar jazz luisterden en die - voor die tijd - nogal slechte manieren hadden. Ze droegen heel veel oogmake-up, dronken alcohol, rookten en reden met een auto! Schokkend!!

Dus Joan vond het tijd voor een imago-verandering. Ze wou niet langer het stoute meisje zijn maar wel de bevallige dame. Ze schakelde daarom make-upartiest Max Factor in. Hij bestudeerde haar gezicht en zag meteen dat Joan niet het type was om dunne lippen te hebben. Hij negeerde de natuurlijke lipcontouren van haar mond en smeerde (vandaar 'the Smear') gewoon een dikke rechte streep lipstick op haar boven- en onderlip. Joan vond het geweldig en 'the Smear' werd een deel van haar imago. Het publiek volgde het voorbeeld van Joan en smeerde er op los (de dames dus, heren deden dit alleen, thuis, met de gordijnen dicht). Joan wordt nog steeds vaak genoemd als dé reden waarom lipstick sociaal aanvaardbaar werd in het puriteinse Amerika.

Ik heb het gevoel dat ik een beetje door het moeilijkste ben met mijn 'Sudden Fear'. Hoewel... gisteren merkte Odje enthousiast op dat ik nog voor het einde van de vakantie klaar zou zijn... en voegde fijntjes toe dat hij de vakantie van volgend jaar bedoelde!

woensdag 28 juli 2010

Stekelbessentaart: zuur en zoet

't Is hier leeg in huis nu dat mijn petekindje en haar grote zus weer opgehaald zijn door hun mama. We hebben samen twee leuke dagen beleefd, vol met gelach, geb(r)abbel, tekenen, kleuren, in de zandbak spelen, naar de bloemetjes kijken, naar de eendjes en zwaantjes zwaaien, diertjes imiteren, naar Wicky de Viking kijken (oooh... jeugdsentiment) en... schoenen kopen!

Helemaal in de stijl van haar mama is mijn petekindje in de zevende hemel wanneer ze nieuwe schoenen kan kopen. Ik nam haar mee naar een kinderschoenenboetiek en ze wist precies wat ze wilde: felroze sandaaltjes in suède met witte zool. Ze wou ze niet meer afdoen en ik vroeg dan maar aan de winkeljuffrouw om haar oude schoenen in de doos te stoppen. Nadat ik had afgerekend wou ik mijn petekindje de schoenwinkel buitenrijden in haar kinderwagen, maar ik stuitte op een zeer luide protestactie van een koopgrage (of beter: krijggrage) peuter. Ze was beslist nog niet klaar met shoppen! Gelukkig kon ik haar omkopen met een Vitabis-koek ;-)

Ja, want we hebben samen ook lekker gesmuld. Ik maakte o.a. een supergemakkelijke stekelbessentaart (stekelbessen met suiker koken, suiker met bloem en boter en amandelpoeder mengen, dit mengsel in kruimeldeeg storten, de uitgelekte stekelbessen er bovenop, het kruimeldeeg wat dichtplooien en bakken maar). Veel sporen van die taart zijn er hier ondertussen niet meer te vinden, wat mij kan doen besluiten dat mijn petekindje en haar grote zus een goede smaak hebben (ofwel zo erg veel honger hadden dat ze alles wilden opeten).

En nu is het hier dus plots weer stil. Ik hoop ze snel terug te zien!