donderdag 29 juli 2010

Sudden Fear (v) - the Smear

En zo staat Joan haar mond er ook op. Haar lippen zijn nu niet meteen rozerood te noemen, maar eerder gifgroen. Dit past dan ook meteen bij haar vingernagels en het geheel ziet er bij elk kruisje meer en meer angstaanjagend uit.

Aan de mond van Joan Crawford is trouwens nog een verhaal verbonden. Het waren de vroege jaren 1930 en Joan was het beu om steeds maar weer een loltrappende 'flapper' te moeten spelen op het witte doek. 'Flappers' waren jonge vrouwen die korte rokken droegen, hun haar in een bob lieten knippen, naar jazz luisterden en die - voor die tijd - nogal slechte manieren hadden. Ze droegen heel veel oogmake-up, dronken alcohol, rookten en reden met een auto! Schokkend!!

Dus Joan vond het tijd voor een imago-verandering. Ze wou niet langer het stoute meisje zijn maar wel de bevallige dame. Ze schakelde daarom make-upartiest Max Factor in. Hij bestudeerde haar gezicht en zag meteen dat Joan niet het type was om dunne lippen te hebben. Hij negeerde de natuurlijke lipcontouren van haar mond en smeerde (vandaar 'the Smear') gewoon een dikke rechte streep lipstick op haar boven- en onderlip. Joan vond het geweldig en 'the Smear' werd een deel van haar imago. Het publiek volgde het voorbeeld van Joan en smeerde er op los (de dames dus, heren deden dit alleen, thuis, met de gordijnen dicht). Joan wordt nog steeds vaak genoemd als dé reden waarom lipstick sociaal aanvaardbaar werd in het puriteinse Amerika.

Ik heb het gevoel dat ik een beetje door het moeilijkste ben met mijn 'Sudden Fear'. Hoewel... gisteren merkte Odje enthousiast op dat ik nog voor het einde van de vakantie klaar zou zijn... en voegde fijntjes toe dat hij de vakantie van volgend jaar bedoelde!

woensdag 28 juli 2010

Stekelbessentaart: zuur en zoet

't Is hier leeg in huis nu dat mijn petekindje en haar grote zus weer opgehaald zijn door hun mama. We hebben samen twee leuke dagen beleefd, vol met gelach, geb(r)abbel, tekenen, kleuren, in de zandbak spelen, naar de bloemetjes kijken, naar de eendjes en zwaantjes zwaaien, diertjes imiteren, naar Wicky de Viking kijken (oooh... jeugdsentiment) en... schoenen kopen!

Helemaal in de stijl van haar mama is mijn petekindje in de zevende hemel wanneer ze nieuwe schoenen kan kopen. Ik nam haar mee naar een kinderschoenenboetiek en ze wist precies wat ze wilde: felroze sandaaltjes in suède met witte zool. Ze wou ze niet meer afdoen en ik vroeg dan maar aan de winkeljuffrouw om haar oude schoenen in de doos te stoppen. Nadat ik had afgerekend wou ik mijn petekindje de schoenwinkel buitenrijden in haar kinderwagen, maar ik stuitte op een zeer luide protestactie van een koopgrage (of beter: krijggrage) peuter. Ze was beslist nog niet klaar met shoppen! Gelukkig kon ik haar omkopen met een Vitabis-koek ;-)

Ja, want we hebben samen ook lekker gesmuld. Ik maakte o.a. een supergemakkelijke stekelbessentaart (stekelbessen met suiker koken, suiker met bloem en boter en amandelpoeder mengen, dit mengsel in kruimeldeeg storten, de uitgelekte stekelbessen er bovenop, het kruimeldeeg wat dichtplooien en bakken maar). Veel sporen van die taart zijn er hier ondertussen niet meer te vinden, wat mij kan doen besluiten dat mijn petekindje en haar grote zus een goede smaak hebben (ofwel zo erg veel honger hadden dat ze alles wilden opeten).

En nu is het hier dus plots weer stil. Ik hoop ze snel terug te zien!

zondag 25 juli 2010

Vlinders rond bloem

Hoogste tijd om nog eens iets te posten! Ik heb mij de voorbije tijd vooral bezig gehouden met de mond van Joan Crawford in 'Sudden Fear' en eigenlijk is er nog niet veel aan te zien, gewoon aparte kruisjes. Van zodra er iets duidelijk op te merken is, laat ik het hier weten.

Maar een post zonder foto? Dat is een beetje sneu. Daarom hier een foto van mijn 'Vlinders rond bloem'. Ik maakte het een tijdje terug en ik ben er nog steeds trots op. De kleurtjes zijn vrolijk en het geheel is sierlijk. Ik borduurde het op een lichtblauwe achtergrond. De inspiratie voor dit werkje vond ik ergens in een tijdschrift, ik denk "Borduurblad". Het geheel werd een kussentje dat nu in de logeerkamer pronkt.

Waar heb ik mij de laatste tijd nog mee bezig gehouden? Ik maak van het ietwat minder warme weer gebruik om hier thuis eens een duchtige grote schoonmaak te houden, doe allerlei dingen die eigenlijk al lang moesten gedaan worden, ga bij vrienden op bezoek, enz... Morgen en dinsdag mag ik op mijn petekindje en haar grote zus passen. Ik heb alvast enkele leuke activiteiten bedacht zodat ze zich niet kunnen vervelen.

Tussendoor ontdekte ik ook nog een nieuwe videoclip van Samantha Fox en Sabrina. Ze zingen samen het liedje "Call Me" van Blondie. Ik vind het wel een leuk nummer, maar of ze er een hit mee zullen scoren?... Nu, voor mij mag het wel! Dus, zet het geluid van uw computer iets harder en brul mee met dit uitstekende dansnummer!

maandag 19 juli 2010

Sudden Fear (iv) - Lettertjes


Zo, na een dagje bekomen van de 'grote' fietstocht georganiseerd door mijn ouders, ben ik hier terug met een nieuw postje. Die fietstocht ging gepaard met bijzonder veel zon en ik had het toch wel wat warm in mijn vestje met lange mouwen (op doktersbevel: mijn huid mag eigenlijk niet in contact komen met de zon), gelukkig waren er af en toe pauzes op leuke terrasjes. Wist je trouwens dat je tijdens de zomer in Brugge elke avond gratis kan genieten van een les in tangodansen? Ik zou dat best graag eens leren, maar dan moet ik eerst een danspartner vinden. Voelt iemand zich geroepen? Verder zou ik graag nog eens het land van de tango bezoeken: Argentinië. Maar dat kost toch wel een aardige duit... Ah, wie weet hé?

Verder kreeg ik vandaag telefoon van mijn petekindje. Zij is net terug van een reisje aan het Como-meer in Italië waar ze is gaan kamperen met haar ouders en haar grote zus. Blijkbaar heeft ze daar net iets te veel met haar papa het wereldkampioenschap voetbal gevolgd in de kantine want ze imiteerde perfect een vuvuzela aan de telefoon: "TOE-OE-OET!!!" klonk het bijzonder luid in mijn oor. Nu, mijn trommelvlies is zich ondertussen aan het herstellen en ik leg alvast mijn oordopjes klaar want nu vrijdag mag ik haar nog eens gaan bezoeken.

Met Joan Crawford gaat ondertussen alles goed. De letters van haar naam staan half op mijn borduurwerkje en ik vind ze eigenlijk wel geslaagd. Joan Crawford heette eigenlijk 'Lucille LeSueur' maar als naam voor een actrice was dit maar niets. 'LeSueur' betekent in het Engels zoveel als 'het riool', en ze was nu niet meteen een rioolactrice. Een lezerswedstrijd in een filmtijdschrift werd uitgeschreven en Lucille werd Joan Crawford.

'Crawford' lees ik op een merkenplaatje van mijn garagepoort, waardoor ik de hoop koester dat mijn auto bijzonder goed wordt bewaakt want volgens Marlene Dietrich had Joan geen handen maar wel klauwen. Hierover is er veel discussie maar ik koester toch een gerust gevoel wanneer ik mijn auto achterlaat bij Crawford. (Over Marlene post ik één van de volgende keren wel nog het één en ander).

Morgen lijkt het terug warm weer te worden. Ik hoop dat iedereen op tijd en stond wat verfrissing kan vinden!

zondag 18 juli 2010

Quiche aux Endives: geen andijvie!

Gisteren dook ik nog eens mijn keuken in met Julia Child. Op het menu: Quiche aux Endives, wat vreemd genoeg een hartige taart is met witlof, en niet met andijvie.
Het bladerdeeg heb ik niet zelf gemaakt, maar wel zelf gekocht en twee keer gebakken (eerst met een laagje bakpapier en droge bonen erin, daarna zonder laagje bonen). Ondertussen het witloof gesmoord. Alles laten afkoelen, het witloof laten uitdruppen... Eieren, room, muskaatnoot, het witloof erbij en dit in de gebakken bladerdeeg storten. Nog wat gemalen gruyère erover, wat boter en een halfuurtje de oven in.
Resultaat: een lekkere taart met witlof dat helemaal niet bitter is, licht en toch vullend.
Het recept kan je vinden in het boek van Julia op pagina 163.

Wat mijn project "Sudden Fear" betreft, gaat het vlot. Ik heb nu het meeste van haar ene hand geborduurd en zit aan de bovenkant van de lettertjes "Joan". Morgen probeer ik er een foto van te posten.

Aan iedereen nog een prettige zondag!

vrijdag 16 juli 2010

Bloemenkrans


Ik dacht bij mezelf: laat ik nog eens een foto bloggen van een afgewerkt project: de bloemenkrans. Deze borduurde ik op zo'n voorgedrukte lap en dat ging best snel. Maar ik werk toch liever niet op iets wat voorgedrukt is, zo blijft het spannend!

Brrr, ik heb het wat koud vandaag, ik heb zelfs een trui aangetrokken. Eerst te warm, dan te koud, is dit nu een typische zomer?

Straks ga ik shoppen met Odje en vanavond maak ik rog klaar ("roggevlerken" heet dat hier). Met gebakken komkommer en puree. Mmm!

vrijdag 9 juli 2010

Sudden Fear (iii) - Grote handen

Mijn werk aan de handen van Joan Crawford schiet niet erg op. Dat heeft drie redenen:

1) Ik ben in vakantie, de stress van het werk is weg en ik heb niet meteen nood aan de rust die borduren mij geeft.

2) Ik ben in vakantie en doe nu klusjes die al lang nodig zijn: keukenkastjes uitwassen, mijn houten terras schuren (met bleekwater, in de blakende zon... ik denk dat ik nu wel half vergiftigd ben van de opstijgende dampen, maar goed het terras is weer proper).

3) Joan Crawford heeft grote handen. Enorm grote handen, echte kolenschoppen! Ocharme diegene die ooit een pandoering van haar kreeg!

Ok, een kort postje deze keer, maar veel heb ik niet te schrijven vandaag.

maandag 5 juli 2010

Salade Niçoise: nie zwanzen hé

Zoals ik hier al eerder blogde, sta ik graag eens in de keuken om er de chefkok uit te hangen, terwijl Julia Child over mijn schouder toekijkt en mij aanwijzingen toefluistert vanuit haar kookboek.

Vandaag stond er Salade Niçoise (of Mediterrane gemengde salade) op het menu. Deze sla vraagt eigenlijk best wel wat werk, maar het resultaat is heel lekker op een zomerse avond. Ik blancheerde boontjes, maakte vinaigrette, bereidde aardappelsla, kookte eieren, enz... Ik schikte sla langs de rand van de slakom, legde de aardappelen in het midden, garneerde met bonen en tomaten, en schikte er sierlijk (jawel, "sierlijk"! Dat moet van Julia) al de rest op (tonijn, ansjovis, kruiden). De zwarte olijven hield ik wel achterwege want Odje heeft daar een gruwel aan.

Gelukkig gruwde hij niet van de salade. 't Was echt lekker!

Honger gekregen? Het recept vindt je op pagina 213 van Julia's kookboek.

Bon Appétit!

vrijdag 2 juli 2010

Op de collegadag in Oostende...

... was het vandaag bijzonder warm, maar ik heb wel genoten om eens met de collega's iets anders te kunnen doen dan werken!

Na een begeleide stadswandeling (onder de brandende zon, oempf!) kregen we een aperitief van allemaal lokale vishapjes met wijn (wat hadden we dorst, slurp!). De toon was gezet en we genoten van een lekkere vislunch in dit mooi ogende restaurant (iedereen had grote honger, mjam).

Het was fijn zitten in het restaurant, praten met collega's die je anders nooit echt kan spreken door tijdsgebrek, mensen op een andere manier leren kennen... Gewoon genieten.

Na de middag mochten we kiezen: ofwel in zee springen (wat enkele collega's onmiddellijk naar de toiletten deed spurten om er alvast hun badkostuum aan te doen), of een bezoek aan een tentoonstelling over het zoveel jaren bestaan van de kusttram (euhm, interessant...). Doordat de zon en ik niet meteen de beste vrienden zijn (zonne-allergie) deed ik voor één keer verstandig en koos ik voor de tram.

Nou ja, het viel eigenlijk nog mee: antieke foto's van trams en antieke foto's van mensen op trams en antieke foto's van mensen die rijden met trams met mensen op.... Verder stond er nog een echt tramstel dat ooit van onze koninklijke familie was (je kon er niet in, het deurtje was dicht, ik heb het geprobeerd) en er was nog een enquête over het toekomstige design van nieuwe trams.

Weinig trammelant dus.

Daarna nog een wandelingetje (in de schaduw door langs de gevels te sluipen!) met enkele collega's, om af te sluiten met een ijsje.

Tijdens de lunch vertelde één van mijn collega's een zeer grappig verhaal en ik moet er nog steeds om lachen. Het was ergens eind jaren 1970, ze was nogal hoogzwanger van haar eerste kind en ging met manlief op reis naar het zuiden van Frankrijk. Ze hadden er een stacaravan gehuurd. Na lange uren rijden in een volgeladen krap autootje in een helse hitte kwamen ze eindelijk aan... om er te ontdekken dat er een fout was gebeurd en er helemaal geen stacaravan meer vrij was.

De eigenaar van de camping had echter een groot hart, en nog veel meer medelijden met die arme, oververhitte, snikkende, roodaangelopen en olifantachtige zwangere jongedame dat hij meteen voor een oplossing zorgde. Ze mochten gebruik maken van een chalet op een ander kampeerterrein van hem. Addertje onder het gras: dit was dan wel op een terrein bestemd voor naturisten.

Wat doe je in zo'n geval? Ervoor gaan natuurlijk, nadat ze de toestemming hadden gekregen om toch een shirtje te mogen dragen (omdat alle chaletjes ver uit elkaar lagen en er hen eigenlijk niemand zou zien).

Nou ja, ze genoten van de laatste uren van hun eerste echte vakantiedag en de volgende morgen (na te hebben uitgeslapen) trok mijn collega een nachthemdje aan (maat XXL-tent) en ging ze op pad naar de super op het terrein. Helaas had ze vergeten om slippers aan te doen en ze moest over een paadje van scherpe keitjes lopen (die ondertussen al goed hadden liggen bakken onder de zon). Mijn collega is echter volhardend. Ze klemde haar boodschappentas onder haar arm en strompelde verder, terwijl ze af en toe pijnkreetjes piepte. Ze liet echter een grote gil horen toen er opeens van achter een bosje een hele erge blote naakte man opdook. Hij wilde haar tegenhouden en riep haar iets toe in een vreemde taal. Mijn collega zette het op een lopen en gilde het uit tot ze aan de naturistensuper kwam, met die man zonder kleren nog steeds in haar kie(ze)lzog.

Mijn collega sprong zowat in de armen van de eerste beste vrouw die ze zag (die trouwens ook naakt was, maar het was een vrouw, geen man... dus dat was niet erg). Na wat gesus en wat over en heen gepraat met de achtervolger bleek hij echter helemaal geen aanrander te zijn.

De man had mijn collega vanuit zijn hutje zien voorbij komen en had meteen medelijden gekregen met dat jonge, bolronde vrouwtje dat met een verbeten gezicht op blote voeten die scherpe stenen trotseerde. Als een echte heer had hij een paar slippers van zijn vrouw genomen om die aan mijn collega te geven...

Mijn collega legt nu nog steeds eerst een paar slippers in haar koffer wanneer ze zich klaarmaakt om op reis te gaan. Een heel verhaal. Maar ik moet er nog steeds om lachen.

Prettig weekend!