Sudden Fear (i)

Ik kan mij nog vaag herinneren dat ik op mijn achtste ooit eens een paashaasje heb geborduurd op zo'n voorgedrukte naailap. (Ja, ik ken die borduurtermen nog niet zo goed, laat mij maar weten als ik flater sla). Nu, mijn paashaas dus. Ik moet nog ergens een foto liggen hebben waarop ik poseer met mijn paashaas. Herinner mij er aan dat ik die eens post.

Wat er ondertussen met mijn paashaas is gebeurd, weet ik niet, maar een paar jaar geleden was ik aan het shoppen in de Colruyt en ik vond er in de afprijsbak een kinderborduursetje van een hobbelpaardje. Een uurtje later zat ik lustig te borduren... Mensen in mijn omgeving dachten al meteen dat ik nu toch wel helemaal gek was geworden... Ik heb mij er lekker niets van aangetrokken en nu prijkt mijn hobbelpaardje in een mooi lijstje in mijn logeerkamer.

Het volgende project was een bloemenkrans (voorgedrukt). Ik weet nog dat mijn moeder onaangekondigd op visite kwam en mij zag borduren... Eerst reageerde ze ontzet en moest ze zich hijgend aan de trapleuning vasthouden. Twee seconden later was ze al bezig mij nuttige borduurtips aan het geven. (Vreemd, ik kan mij niet herinneren dat ik mijn moeder ooit zag borduren. Ze heeft ooit eens een kabeltrui voor mij gebreid, in zware katoen. Toen ik die aantrok, kwam de onderrand tot aan mijn knieën en de trui was ook enorm zwaar. Nou ja, ik die mijn moeder natuurlijk bovenal innig bemin, trok die trui aan om naar school te gaan. 's Avond stonden er striemen in mijn schouders door het gewicht van die trui... Ik heb mijn moeder nooit meer zien breien...)

Maar genoeg over mijn moeder (alhoewel, ze komt wel eens terug in een volgende post). Mijn bloemenkrans hangt dus ook in mijn logeerkamer (misschien dé reden waarom ik weinig logees heb). Volgende project werd een kussen met een patroon van "vlinders rond een bloem" dat ik terugvond in 'Borduurblad'.

Daarna vond ik mij sterk genoeg om te beginnen aan een patroon van 'drie katten die likkebaardend gluren naar uitgehongerde mussen in de sneeuw' (of zoiets). Enorm lang heb ik hier aan bezig geweest, vooral omdat ik de draden uit verschillende klosjes moest mengen. Het was zo'n borduurpakket met alles erop en eraan en ik kwam natuurlijk garen te kort. In de borduurwinkel vertelde men mij dat ik moest schrijven naar de fabrikant om extra garen te kunnen aankopen. Ik heb toen een zielige smeekbede gemaild naar Amerika en een paar dagen later zat er in mijn brievenbus een envelop met extra garen, zomaar gratis. (Dankuwel Amerikaanse begripvolle borduurkenner!). Met veel gezucht hebben ik die ellendige katten en hun prooien uiteindelijk klaargekregen (wat is dat trouwens met die Franse knoop? je draad een paar keer om je naald draaien en dan in het midden mikken? dat lukt mij dus niet! ik kreeg er enkel een Franse colère van en maakte er dan maar een soort van knopen van) om meteen aan iets luchtiger te beginnen: een ABC-kussen. (Die katten moeten trouwens nog ingelijst worden, het ABC-kussen ligt in mijn leeszetel).

Tussendoor maakte ik ook nog een piepklein sprookjeskasteel-bladwijzer als verjaardagscadeautje voor mijn beste vriend en een piepklein kussentje voor mijn jarige oma. (Waar ze trouwens heel blij mee was en dat nu een ereplaats heeft op haar fauteuil).

En nu ben ik dus Joan Crawford aan het borduren. (Ken je Joan Crawford niet? Klik dan hier.) Natuurlijk niet de pittige tante zelf (mijn lievelingsactrice) maar wel een filmposter van haar. Ik struinde eerst het internet af en vond bovenstaande filmposter. Ik heb die toen bewerkt door er de overbodige tekst af te halen waardoor ik tot dit resultaat kwam:

Die prent haalde ik dan door mijn MacStitch-computerborduurprogramma. Dit ben ik dus nu aan het borduren (volgende keer probeer ik die 'vooruitgangsbalk te installeren). Ik heb het geluk om hier om de hoek een kleine maar fijne naaiwinkel te hebben met een hele lieve winkelmevrouw die me al veel goede raad heeft gegeven. Ze vond mijn Sudden Fear-project op z'n minst nogal melagomaan, maar ik moet zeggen: ik vind het wel fijn borduren. Eerst heb ik mijn borduurlap afgeboord met een restje garen om er vervolgens om de 10 x 10 kruisjes een rood kruisje te zetten. Dagen ben ik hiermee bezig geweest, rood kruis hier, rood kruis daar. Ik voelde mij als een vrijwilliger bij deze hulporganisatie en mijn omgeving dacht dat ik met iets conceptueel bezig was.

Niet dus... Ondertussen staat Joan haar bovenkant er volledig op. Waarschijnlijk zal het eindresultaat een lijst worden waarvan kleine kinderen bij het zien ervan uit pure angst in hun broek plassen en weigeren om ooit nog maar een voet in mijn huis te zetten, maar ik ben tevreden met wat ik ondertussen heb geborduurd.

Reacties? Graag!
Aanmoedigingen? Nog grager!