Helaas... al wie bij het lezen van bovenstaande titel al hoopte op een schrijven waarin ik in detail uit de doeken deed hoe erg Joan Crawford verzot was op vettige worstjes, moet ik teleurstellen. Joan Crawford zal ongetwijfeld wel eens een stuk worst hebben gegeten, maar zij was een dame die de voorkeur gaf aan (kort) gegrilde biefstukken, waarvan het binnenste nog bloederig rauw moest zijn. ("Zodat alle vitamines werden bewaard"). Ze was ook heel sportief, ze liep de heuvels in Beverly Hills op en af (op de voet gevolgd door haar meid in de auto), zwom in haar eigen zwembad menige lengtes en elke ochtend nam ze een hete douche en poetste ze haar gezicht met een combinatie van ijswater en pure alcohol. Ze durfde ook wel eens alcohol op een andere manier dan als schoonheidsproduct te gebruiken, maar meestal hield ze het bij een Pepsi. "Een Pepsi???", hoor ik u nu denken.Inderdaad, een Pepsi. De zoveelste echtgenoot van onze Joan was immers grote directeur van de firma Pepsi & Co, de bekende softdrinkproducent. Het huwelijk was een win-winsituatie. De filmcarrière van Joan zat wat in het slop en ze had dringend behoefte aan een nieuwe manier om geld binnen te rijven. De directeur had behoefte aan een bekend iemand om zijn Pepsi te promoten. En zo geschiedde: Joan kreeg met haar nieuwe echtgenoot toegang tot een levende bankautomaat en Pepsi & Co kreeg toestemming om haar beeltenis te gebruiken om het drankje aan de man te krijgen.
Joan en haar Pepsi-man hadden een gelukkig en intens huwelijksleven. Misschien wel wat té intens want haar echtgenoot legde helaas al snel het loodje. Maar Joan was er de vrouw niet naar om lang te treuren. Na de begrafenis van haar man snelde zij naar de kantoren van Pepsi waar een groepje bestuurders haar wilden bedanken voor bewezen diensten (m.a.w. ze wilden van haar af). Joan dacht daar wel anders over en eiste de voormalige directeurszetel van haar man op (+ zijn salaris). Er werd wat gefronst, er klonk wat gemor, hier en daar viel een lelijk woord, maar men kwam tot een akkoord: Joan kreeg voortaan een levenslange riante toelage van Pepsi & Co.
Maar goed, ik zou het dus over een vettig worstje hebben. Wel, kijk eens goed naar de duim van Joan Crawford die ik net heb geborduurd. Die lijkt volgens mij op zo'n bleek, vettig worstje. Ik hoop nu dat eens de rest te hebben geborduurd, dit minder zal opvallen. Anders kan ik er wel nog iets aan veranderen.
Dit weekend heb ik mij niet de hele tijd zorgen zitten maken over de worstenduim van Joan. Ik trok er met Odje op uit naar Sluis. Een mooi stadje hier vlakbij. We liepen er wat rond, keken eens rond in de winkels, kochten wat toiletproducten en tijdschriften en we aten er lekkere mosselen. Vandaar trokken we naar Knokke op visite bij mijn nicht. Zij houdt er samen met haar man de beste vistraiteurzaak aan de Belgische kust open (tip voor alle lekkerbekken: zoekt u de beste garnaalkroketten, komt de water u in de mond bij de gedachte aan een kom vissoep of heeft u trek in een bordje bisque? Ga dan eens kijken in de Koningslaan in Knokke, u zal er terugkeren!)
In Knokke ging ik kijken naar de plek waar ik 6 jaar lang elke zomer als jobstudent werkte in een primeurzaak. Het was er elke dag hard en lang werken, maar ik heb er heel veel geleerd en heb er heel veel mooie herinneringen aan. Helaas is de zaak nu weg, het gebouw afgebroken en staat er nu een onpersoonlijke flatgebouw. Op de plek waar ik ooit tomaten uitstalde, boontjes afwoog en in het Frans de klanten bediende is nu de garage van het gebouw. Eigenlijk wel een beetje jammer...
